¡Que lindo!

Hoe meer mensen ik hier leer kennen, hoe leuker het hier wordt. Sinds de dag dat ik mee uit ben gegaan met mn 4 huisgenootjes, is het ijs gebroken. Ik ga nu mee winkelen, mee naar feestjes, mee met de rondhang-activiteiten van de avonden, en zelfs mee naar familie. Ik heb het zelfs al voor elkaar gekregen dat mn was soms wordt gedaan.... (en dat had ik echt niet gevraagd!)

Ook al vind ik de mensen in de winkels, bussen etc erg gehaast en ongeinteresseerd, tot nu toe zijn alle mensen met wie ik echt een gesprek heb gehad onwijs aardig. Men neemt de tijd om met je te praten. En eerlijk. Om een ´kleine´ verspreking in het spaans, een vaag kapsel, of welke ander onhandigheid dan ook word je plenaire uitgelachen. Maar ook werd er collectief geapplaudiseerd toen ik het voor het eerst voor elkaar kreeg een reggeaton-move (de muziek hier) te maken.

Over Panama zelf blijf ik me verbazen. De tientallen wolkenkrabbers, dure auto´s en mooie huizen verbergen de armoede en moeilijke situatie voor vele mensen. Natuurlijk is er ook zichtbare armoede (bedelaars, straatkinderen en krottenwijken), maar de minder extreme armoede is veel groter. Dit zijn bv de jongeren die studeren en fulltime (vaak 6 dagen per week) werken, de gigantische families die in 1 huis wonen en de grote verschillen tussen openbare en prive gelegenheden. Al met al ben ik er nog niet helemaal uit.... Wordt vervolgt.

Na 2 weken braaf elke dag naar school te zijn gegaan om mn spaans wat bij te spijkeren, was het de bedoeling deze week het interior in te gaan. Contact gehad met een meisje van Panama Verde die een logeeradresje geregeld had. Alleen is zij opeens onbereikbaar.... Dus ben ik nu op de universiteit van Panama om samen met een sociologie student informatie te zoeken over plattelandsjongeren in het land. Ook heb ik mn eerste interview gedaan. Was ontzettend interessant. Meer volgt...

Alles verder goed in Nederland??? Onze geweldige voetballers en trainers geven me trouwens keer op keer, bij jong en oud, een goede opening. Echt ideaal!