UNMIK stempel

Lieve allemaal,

voor de gelegenheid heb ik m'n "Panama" weblog weer opnieuw ingesteld, dit keer om te vertellen over de belevingen in Pristina in Kosovo. De komende drie weken maak ik deel uit van de Summer University en volg ik lesjes over lokale duurzame ontwikkeling.

Maar goed, Kosovo. Waarom Kosovo?! Een vraag die niet geheel vreemd is aangezien het nog maar kort geleden is dat Kosovaase Albanesen massaal de grensen over vluchten. Zelfs in Wehe waren deze vluchtelingen te vinden. Nu is het politiek nog onrustig, maar schijnt de situatie verder stabiel te zijn. Hoe dan ook is het vreemd om hier als buitenstaander te zijn. Posters met aankondigingen van een demonstratie vorige week voor onafhankelijkheid hangen nog steeds overal in de stad. Ook verblijven de Servische studenten, die toch ook in redelijke getallen participeren aan dit programma, niet met ons op de campus, maar moeten ze in een hotel slapen. Voor de veiligheid. De studenten uit Bosnie en Kroatie daarentegen mengen zich met de rest en zeggen weinig te doen te hebben met het hele Kosovo conflict. Of hoe ze het ook noemen. Gisteren corrigeerde een Servisch meisje me dat wat er een paar jaar geleden in Kosovo gebeurde geen oorlog was, maar een conflict, terwijl het lokale studentje die ons net een rondleiding door Pristina gaf heel duidelijk aangaf waar de bommen zijn gevallen tijdens de oorlog. Gelukkig gaat mijn cursus over de mosaic of discourse...

Donderdagavond kwam ik aan in Belgrado waar ik tot gistermiddag met een door de universiteit georganiseerde bus vertrok naar Pristina. Wat ik van Belgrado gezien heb waren veel hoge, strakke, communistische achtige gebouwen, barretjes, brede straten en veel Servische vlaggen. Vlak bij het parlement waren een paar van die gebouwen totaal verwoest door, heel aannemelijk, bommen. De oorlog is dus nog steeds zichtbaar. Het tempo in Servie is, in tegenstelling tot de temperatuur, een stuk lager. Heerlijk trage stappen door de obers en tegelijkertijd drammen bij het instappen van een bus. De mensen zijn erg vriendelijk. En met een beetje engels en handen en voeten ging het communiceren prima.

De grensovergang was een interessante situatie. Een kilometer lange file verwelkomde ons. Toen ik zag hoe uitgebreid alle auto's doorzocht werde snapte ik waarom. Onze Servische begeleider had een snellere manier: "Ik ga die politieman vertellen dat we over een uur in Pristina moeten zijn, niets zeggen hoor als ze wat vragen." Binnen 5 minuten had ik de bekende UNMIK stempel in mijn paspoort.

Eenmaal de grens over veranderde het uitzicht weinig. De kerken vervangen werden door moskees, de borden bleven onbegrijpelijk (hoewel van Servisch naar Albanees) en de mensen ook redelijk gelijk. Wel opvallend ware de grote van de nieuwe huizen in aanbouw, de moderne benzine stations en de hoeveelheid hotels. Wat me het meest verbaasde is de euro als betaalmiddel. Een Hongaarse reisgenoot zei dat daar veel grapjes over gemaakt worden, aangezien Kosovo en Montenegro dit als vaste valuta hebben terwijl de Hongaren al jaren proberen de gezellig gekleurde billetten in handen te krijgen.

Ik deel een kamer met een Amerikaans meisje. Onze badkamer heeft een gore wc en af en toe water. Schijnbaar elke 2de dag tussen 17 en 19 uur is er ook warm water. 's Avonds is er nauwelijks iets. De groep is erg gezellig en komt echt overal vandaan, Europa, maar ook Latijns Amerika en India. Veel van ons met het idee iets meer te begrijpen van alles hier wat na het lezen van allerlei artikellen en boeken niet echt lukt. Maar zoals m'n kamergenootje gisteravond zei wordt het door hier te zijn allemaal nog veel ingewikkelder.

Ik ben benieuwd naar de komende weken. Tot nu toe ben ik vooral verbaasd over hoe relaxed het hier voelt. Misschien ook wel omdat ik het nachtmerrie idee had dat er nog steeds tanks door de straten rijden, iedereen met een machinegeweer rond loopt en de bevolking niks te eten heeft. Dat valt gelukkig mee. Zag net al dat er zelfs opruiming is bij de Mango en andere fashion winkels...