nog steeds in het dorpje.....

Af en toe als ik op de kalender kijk die in het huisje van mn gastfamilie aan de betonnen muur hangt, krijg ik toch wel eens stress momentjes.... Nog maar een maandje en dan is het de bedoeling dat ik bepakt en bezakt met informatie terug in Nederland ben. En die informatie, de interviews en al die andere dingen, daar ontbreekt het nogal aan. Wat is genoeg? Hoeveel interviews ga ik nog kunnen doen in de komende weken? Plannen is hier lastig en haast heeft men niet. Maar dan nog, het ergste senario is dat ik terug moet naar Panama voor een tijdje.....

Sinds het kamp ben ik nog steeds in het dorpje. Er is me op het hart gedrukt dat het geen probleem is dat ik blijf, al zou ik bij ze willen komen wonen dan kan dat. Echt fantastische mensen, en zo gastvrij! Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Toen ik de Nederlandse ik-doe-wat-voor-jou, dus-jij-doet-wat-voor-mij cultuur probeerde uit te leggen was het alsof ze vuur zagen branden.

De dagen gaan rustig hier. Ik ga mee naar de winkel, help met koken en leer zo de familie verhalen van iedereen in het dorp. Señora Espino is perfect op de hoogte van wat iedereen doet en heeft gedaan dus een uitstekende bron voor informatie. Eergisteren ben ik gaan helpen met het verzamelen van zout in de zout-drogerij (of hoe je dat ook noemt.... hier heet het salina), de inkomstenbron van de familie. Zwaar werk, maar was zeker een interessante ervaring. Nu ben ik met de dochter in het grotere dorpje om wat dingetjes te regelen voor het schooljaar, dat as maandag weer begint. En zo gaat de tijd door. Vermaak me goed hier in dit rustige dorpje. Heerlijk. Dat plattelandse zit dus nog wel ergens....

Bedankt voor jullie lieve berichtjes!

Voor foto´s:
http://www.flickr.com/photos/35034244@N00/sets/72157594572356116/show/
(van Herman)