Queridos amigos y familia,

Heel erg bedankt voor jullie mailtjes, verhaaltjes, telefoontje etc, echt heel blij met mijn geweldige thuisfront!!! Hoewel de mailtje steeds schaarser zijn geworden denk ik veel aan jullie en kijk ik uit naar 6 april. (hoewel de weersberichten me nog niet heel erg enthousiast maken...

De laatste weekjes Panama zijn ingegaan. Sinds gisteren weer terug in de stad voor een paar dagen. Weer even mn ´stadsvrienden´ bezoeken, beetje shoppen en gewoon weer eventjes alleen zijn. Hoe dol ik ook ben op het dorpsleventje (rustig, vriendelijk en geweldige mensen), het is toch ook wel weer even lekker om gewoon mn eigen gangetje te gaan. Zoals heerlijk brood en pasta eten, in plaats van gefrituurde banaan-vlees-oliebol-achtige dingen en continue rijst met kip. En ook even rustig dingetjes uitwerken en een boek lezen. Op de één of andere manier krijg ik het daar nooit voor elkaar om eventjes alleen te zijn. Ons idee van privacy schijnt ook niet altijd te bestaan in andere culturen.

Sinds mijn laatste berichtje voornamelijk interviews gedaan en heel veel tijd doorgebracht met de mensen in het dorp. Ik babbel gezellig mee. ´Op weg naar de winkel?´, tegen de buurvrouw als ze rond 9 uur langs komt lopen, ´Echt weer heet vandaag he´, ´s middags op het pleintje, en ´Veel zout gedroogd? als de vader ´s avonds thuis komt. En het wordt steeds interessanter, want de sappige roddels bereiken mij ook steeds meer. Men houdt alles zeer goed in de gaten. Toen ik eergisteren alleen naar de winkel ging vroegen de medewerkers al bezorgt waar mevrouw Espino was, ´toch niet ziek he?!´.

Over de familie Espino kan ik alleen maar positief zijn. Echt het beste wat me overkomen is hier in Panama. Met señora Espino kan ik dagenlang kletsen. Zij is de geweldigeste bron van informatie en kent alle familie verhalen uit haar hoofd. De meest nieuwsgierige is Señor Espino, hij is onwijs geinteresseerd in Nederland en mn leventje daar. Ik op mijn beurt in zijn verhalen: ben nu helemaal op de hoogte van het zout-drogen proces en hoe je het beste camarones kunt kweken. Met Maricarmen (15) en Rickyn (16) ga ik ongeveer elke avond naar het parkje (de verzamelplek van de jeugd), kijk ik tv en hoor ik de nieuwtjes over wie-met-wie etc. Toen JJ (het zoontje van 9) vorige week op school moest vertellen hoeveel broers en zussen hij heeft zei hij drie ipv twee, ´want Sylvia is nu ook mijn zus´. Echt super schattig. Gaat vast wel eventjes lastig worden om ze volgende week allemaal gedag te moeten zeggen...

Voor dit weekend staat strand en zon gepland. Als ik in het dorp ook maar 5 minuten in de zon zit word ik van alle kanten gewaarschuwd dat ik toch echt uit moet kijken want straks verbrand ik en word ik bruin. Dat ik dat laatste als doel heb en mijn witte huidje maar niks vind, vinden ze maar raar en onbegrijpelijk. Dat we in Nederland geld betalen om onder een zonnebank te liggen heb ik maar achterwege gelaten.

Dit was mn verhaaltje weer voor nu. Heel erg veel liefs, Syl