Kosovo deel 2

Op dit moment brult het geluid van generatoren om me heen. Net zoals gisteren valt om de haverklap de stroom uit en wordt het leven via deze lawaaierige apparaten op gang gehouden. De meegenomen zaklamp (dankjewel opa!) komt goed van pas. Buiten de afwezigheid van stroom, en de water schaarse, lijkt Pristina op zich redelijk normaal. Men werkt, studeert, drinkt bier en gaat uit. In dit opzicht kan ik hier op een hele rustige manier de Summer school periode beleven. 's Ochtends naar school, 's middags naar het zwembad en 's avonds met z'n allen de stad in. Maar er is uiteraard ook nog een hele andere kant...

In Pristina wonen voornamelijk Kosovaarse Albanesen die niets anders dan onafhankelijk willen worden. Naast de Kosovaarse Serven (die de laatste jaren veelal gevlucht zijn) willen ze wel leven. Ze moeten ook wel, want dat is een belangrijke voorwaarde in de onderhandelingen. Maar dat ze ooit met deze mensen gaan leven betwijfel ik steeds meer. Het zijn vaak de kleine, onbelangrijk lijkende zinnetjes waarin de "onvrede" naar de Kosovaarse Serven naar voren komt. Dit weekend waren we bijvoorbeeld in een stadje waar men voor de oorlog nog redelijk gemixt leefde. Nu zijn de meeste Kosovaarse Serven gevlucht, zijn hun huizen vernield en worden de paar orthodoxe kerken bewaakt door VN soldaten. Het leek niet bepaald of maar een van de studenten medelijden had met deze mensen: "Je had eens moeten zien hoe ze onze huizen vernield hebben, onze familie leden hebben vermoord, en de moskeeen hebben verbrand!"

De generatoren beginnen steeds meer te piepen, dus ik denk dat ik me maar bij mn klasgenootjes op het terras ga voegen. Daarna hebben we een voetbal toernooi. Wijs en wel ben ik verantwoordelijk voor de t-shirts, vlaggen en andere cheerleader activiteiten. In de 43 graden die het vandaag is lijkt me dat al intensief genoeg. Boven al heb ik het onwijs naar mn zin en tot heel erg snel weer!

dikke kus!